Larynxparalyse
(strottenhoofdverlaming)
De opening naar de luchtpijp (de larynx of strottenhoofd) wordt normaal aan beide zijde opengetrokken bij inademen en relaxeert bij uitademen. Bij honden en katten met larynxparalyse (of strottenhoofd verlamming) functioneren deze spieren die de luchtweg opentrekken niet meer of onvoldoende.
Als deze dieren inademen gaat de luchtweg niet verder open, integendeel, de wand wordt naar binnen gezogen of bij erg aangetaste patiënten wordt de luchtweg helemaal afgesloten.
In het begin van de aandoening geeft dit een versterkt geluid wanneer ze ademen. In een later stadium kan de luchtweg volledig afgesloten worden en kunnen patiënten stikken.
De oorzaak ligt niet bij de spier zelf, maar bij de aansturende zenuw, de nervus laryngeus recurrens. Deze loopt in de nek en kan aangetast raken bv. door diepe bijtwonden in de nek of door hard te trekken aan de riem, maar het vaakst is deze lange zenuw betrokken in een zenuwaandoening. Bij oudere honden is larynxparalyse het eerste symptoom hiervan. Soms zien we dit bij hele jongen honden, dan wordt aangenomen dat dit een erfelijke vorm is.
De eerste symptomen kunnen subtiel zijn. Een veranderd blafgeluid, sneller hijgen, zelfs in rust, kunnen als eerste opgemerkt worden. Later valt het de eigenaar op dat hun huisdier moeite heeft met ademen: de borstkas gaat sneller op en neer, ze trekken feller hun lippen naar achteren bij inademen (net alsof ze proberen te lachen) en zijn sneller vermoeid bij het wandelen. Aangezien huisdieren hun ademhaling gebruiken om af te koelen, zullen patiënten met larynxparalyse gevoeliger zijn voor oververhitting. Zelfs een korte wandeling op een zonnige dag of een balspelletje op een koele dag kan oververhitting triggeren.
Verder in het proces kan het extra geluid (rochelend-snurkend geluid) dat ze maken bij inademen gemakkelijk worden gehoord. De tong kan wat donkerder rood of paars worden van kleur. Ze willen minder aangehaald worden of kunnen niet worden gefixeerd aangezien ze veel moeite hebben bij het ademen. Deze dieren zitten in een vicieuze ademhalingscrisis en hebben snel medische hulp nodig.
Een definitieve diagnose wordt gesteld via een keelinspectie onder sedatie waarbij de bewegingen van het strottenhoofd nauwlettend worden bekeken bij in- en expiratie. Bijkomend zullen röntgenfoto’s van de borstkas worden gemaakt alsook een uitgebreid bloedonderzoek om te onderzoeken of er een onderliggende oorzaak is voor de larynxparalyse. Een neurologisch onderzoek kan deels bevestiging geven dat de larynxparalyse onderdeel is van een neurologisch probleem.
De medische behandeling tijdens een ademhalingscrisis bestaat uit zuurstof toediening, afkoeling en sedatie. Soms is het noodzakelijk dat deze dieren aan de beademing moeten. Met deze korte maar vaak effectieve interventie zullen de meeste patiënten terug gaan naar de status voor de ademhalingscrisis. Desalniettemin zullen deze dieren snel terugvallen aangezien hun luchtweg onvoldoende functioneert.
Verschillende chirurgische technieken worden gebruikt voor de chirurgische behandeling van larynxparalyse maar het eenzijdig opspannen van arytenoid kraakbeen blijkt de beste procedure te zijn met goed succes en minimale complicaties. Dit is de zogenaamde unilaterale Crico-Arytenoid Lateralisatie, ook wel bekend als CAL procedure of “tie-back” methode. Hierbij wordt een hechting geplaatst aan één kant van de larynx om de wand van de luchtweg permanent open te houden; de verlamde spier wordt daardoor als het ware vervangen door een hechting.
In beperkte gevallen zien we dat de klinische symptomen van een larynxparalyse meevallen en kan een conservatieve therapie ingesteld worden. Dit kan bijvoorbeeld bij hele rustige honden die bijna geen activiteit meer hebben, een optie zijn.
Eigenaars beschrijven vaak dat hun huisdier 'oud wordt en niet meer goed mee kan' en zien dit als een leeftijdsgebonden situatie. In honden met larynxparalyse kan dit 'niet goed meer meekunnen' echter te maken hebben met een slechte zuurstofvoorziening. Veel eigenaren geven aan dat hun huisdier terug jong is wanneer het luchtwegprobleem chirurgisch is hersteld.
Na de operatie treedt er in enkele gevallen een wondinfectie op, vochtopstapeling onder de incisie (seromavorming), stemverlies en hoesten tijdens of na het eten en drinken.
De meest voorkomende complicatie na een larynxparalyse operatie is het aspireren van eten of drinken met een milde tot ernstige longontsteking tot gevolg. Indien het hechtmateriaal loskomt of doorscheurt zal er een revisie moeten plaats vinden. Het komt minder en minder voor dat een aspiratiepneumonie fataal is en de meeste eigenaren zijn blij met de levenskwaliteit van hun huisdier na chirurgie.
Deze operatie kost € 900,00.
Deze prijs is exclusief een intake consult, herhalings- en/of controle consult. Prijswijzigingen onder voorbehoud.